آموختیم که شاعران برای تأثیرگذاری سخن خود از «وزن » ،«عاطفه » و «خیال» بهره می گیرند. «وزن » آشکارترین ابزار موسیقایی شعر است.ا گر یک بار دیگر، به شعرهایی که تاکنون خوانده ایم، توجّه کنیم، می بینیم که مصراع ها یا پاره های شعر از قطعه های کوچک و ایستگاه های آوایی، سامان یافته است؛ برای نمونه اگر خودمان هم بخواهیم مصراع «تو از هر در که بازآیی بدین خوبی و زیبایی» را بخوانیم، این گونه می خوانیم:تُ اَز هَر دَر || کِ با زا یی || بِ دین خو بی || یُ زی با یی